Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/204

kłą sobie egzaltacyę. W głowie jej się zawróciło, zaczęła krzyczeć głosem, z przerażenia zmienionym.
 — Potęgo niebieska, miej litość nad nami!... Co za nieszczęście! Co za straszne nieszczęście!... Kochane dziecko wyzionęło ducha! Pójdę za nią do grobu!...
 — Stara warjatka — pomyślał Maugiron.
 Potem, dodał głośno:
 — Uspokój się droga pani.
 — Ja się mam uspokoić!... nigdy!... nigdy!... Moja rozpacz jest z tych co zabija!...
 — Ależ tu nie ma czego rozpaczać... Panna Verdier tylko zemdlała, a jej stan nie jest wcale groźny.
 — Czy pan tego pewny?
 — Tak jak jestem pewny tego, że żyję...
 — Szlachetny młodzieńcze, bądź błogosławiony! Ratujesz mi życie! Ale co robić, wielki Boże! co robić?
 — Trzeba najpierw ocucić pannę Lucynę...
 — Jakim sposobem?
 — Dając jej wąchać sole trzeźwiące... Pani ma pewnie flakon?...
 — Mam aż trzy...
 — Gdzież są?
 — W moim pokoju...
 — Wystarczy jeden... Biegnij pani co prędzej po niego...
 — Lecę już...
 — Zrobi pani dobrze, kochana pani, przynosząc z soba szklankę świeżej wody...
 — Dobrze, panie... całą karafkę... Ah! co za wypadek!... co za wypadek!... Podły podmajstrzy!... jest