Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/210

 — Piotr podmajstrzy...
 — Zdaje mi się, że słyszałem iż go tak nazywano....
 — Byłem tego pewny!... ah! nieszczęśliwy!... ależ on zwaryował!...
 — W samej rzeczy sądzę że jego umysłu za zdrowy uważać nie można... i to jest jedynem jego usprawiedliwieniem...
 — No, ale cóż on zrobił?... co powiedział?...
 Maugiron rozpoczął opowiadanie, którego Lucyna usłyszała pierwszą edycyę.
 Andrzej słuchał go wstrząsając ponuro głową.
 — Ja się z nim rozmówię — powiedział skoro Maugiron skończył. — Oh! ja się z nim surowo rozmówię a pan może liczyć na to, że ta opłakana scena nie powtórzy się więcej...
 — Ah! tego się spodziewam!... — odpowiedział młody człowiek śmiejąc się. — Nic nie ma przykrzejszego mojem zdaniem jak utrzymywać się w obronnem stanowisku względem szkodliwej i zwierzęcej napaści, która znienacka dotyka.
 Potem zmieniając ton, dodał:
 — Do podwójnych czynności kassycra i buchaltera, łączysz pan jeszcze i czynność inkasenta, kochany panie Andrzeju?...
 — Wypadkiem i to na jeden raz...
 — Jakto?...
 Andrzej opowiedział wypadek, który znamy, i opowiadając wyjął z portefelu pięć paczek biletów bankowych, każdy po dziesięć tysięcy franków, i złączył je z temi, które się znajdowały już w kasie ogniotrwałej.