Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/214

 — I owszem proszę!.. — wyrzekł Andrzej kłaniając się.
 Motyl wybiegł z całych sił i wrócił niedługo, prowadząc lokaja, w kapeluszu z olbrzymiem piórem.
 Strzelcy, dziś wyszli z mody, i już nie widuje teraz, ich kołyszących się piór kogucich, za karetami, landami i koszykami, które ciągną szeregiem, aleją Cesarzowej, i po lewym brzego jeziora w lasku Bulońskim, ale w roku 1854, były jeszcze niektóre okazy tego rodzaju.
 — A! to ty, Lorrin — rzekł Maugiron — jakim wypadkiem aż tu mnie znalazłeś?
 — Mam list od mojego pana — odpowiedział strzelec — pan Vicehrabia, uprzedził mnie, że to bardzo pilne i że mam oddać do rąk własnych, przybyłem więc tu podług objaśnienia pańskiego kamerdynera.
 — A list?...
 — Oto jest...
 — Czy mam ci dać odpowiedź?...
 — Nic nie wiem... Pan raczy zobaczyć sam, przeczytawszy...
 Koperta była duża. Wielka pieczęć na czerwonym laku, a na niej widniał pięknie wyrzeźbiony herb.
 Maugiron złamał pieczątkę rozdarł kopertą i rozłożył arkusz papieru, kwadratowy, gruby jak pargamin.
 — Nie daję ci odpowiedzi piśmiennej — powiedział, przebiegłszy oczami kilka wierszy nakreślonych na tym papierze, — powiedz panu vice-hrabiemu, że znajduję jego myśl wyborną, że przyklaskuję jej obydwiema rękoma, i że może liczyć bezwarunkowo na mnie...
 — Nic więcej, proszę pana?...