Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/228

 Słabe światło, migało przez przezroczyste firanki muślinowe, co znaczyło że Lucyna nie spała jeszcze.
 W chwili gdy Andrzej myślą posyłał pocałunek do tego światła, ono zagasło.
 Lucyna położyła się spać.
 — Jakżebym pragnął żeby w słodkich snach swoich mnie widziała! — szeptał młody człowiek.
 Potem, przygłuszając szmer swoich kroków, bo nie chciał być widzianym przez podmajstrzego, który mógł w tej właśnie chwili obchodzić w około zakład, skierował się do drzwi wyjściowych, dostał się do nich bez przeszkody i znalazł się nareszcie nad portem.
 Statek próżny, którego wyładowanie dokonało się w ciągu dnia, stał na kotwicy wprost zakładu.
 Skoro się kasyer oddalił z pięćdziesiąt kroków, dwie głowy charakterystyczne: Goberta i Wiewiórki, pokazały się na pokładzie ukrętu.
 — Oto ptaszek wyfruwał — wyszeptał Wiewiór.
 — Nie znajdziemy sroki w gnieździe — odparł Gobert, śmiejąc się szyderczo — ale jaja nie będą pewnie podebrane... O której godzinie pójdziemy ulżyć ciężaru dobrze wypchanemu portefelowi mojego ex-pryncypała?...
 — Miedzy jedenastą a dwunastą... to najlepsza pora.
 — Jest kwandrans na dziesiątą najwyżej... a więc mam czas przespać się, prawda Wiewiórze!?
 — Przespać się!.. czyś oszalał!? Spać mu się zachciało!... Nie ma na to czasu mój gagatku!.. Dalej zerwij się na równe nogi, i rypaj w ślad za nim, tylko tak, żeby tego nie zauważył!
 — Co!?... mam go śledzić?...