Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/229

 — Rozumie się, łotrze jeden!...
 — A toż znowu na co!?
 — Bydlę jesteś!... Przecież musiemy koniecznie wiedzieć czy się psia wiara nie rozmyśli w drodze!... A możebyś ty chciał żeby spadł na nas jak bomba... właśnie wtedy kiedy najmniej tego spodziewać się będziemy!
 — Co to, to wcale nie!
 — Już ja mu się doskonale przyjrzałem dziś rano, jakem tam był przebrany za pańskiego sługusa z listem do „Groźnego”... i wydał mi się chłopcem nie od parady!.. Chodziłem ci tam po to żeby widzieć za dnia, jak wygląda ta buda i gdzie tam stoi ta szalka, którą odwiedzić mamy!...
 — Ba!... ba!... i ja tak sądzę że nie żartowałby!... nie licząc już tego, że przywołałby na pomoc podmajstrzego... A staryby przyleciał jak na skrzydłach... A i to też nie obłaskawione bydlę ten podmajstrzy!... Tenby tłukł ileby wlazło... Nie mówię już o psie Plutonie... ale to wiesz dla czego!... Brzydką byśmy mieli chwilkę do przejścia, gdyby nie ta ostrożność!...
 — No dalej, prędzej... w drogę...
 — Już idę!... Dokądże trzeba iść za nim?...
 — Jakto dokąd... do Palais Royal... Jakiżeś ty dzisiaj u diabła głupi!...
 — Na bulwarach dorożkę weźmie fanfaron!...
 — Przyczepisz się z tyłu... resory są umyślnie na to zrobione...
 — A jak mię dryndziarz batem zdzieli!?...
 — Jak cię zdzieli to zdzieli!... Widzisz go jaki delikatny!... trzeba mieć skórę twardą, moja rybo, jeśli się