Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/245

płatnym przez jej ojca!... Zrozumiejże nareszcie panie podmajstrzy, jak jest śmiesznem i niewłaściwem, okazywanie tak wielkiego przywiązania, które umyślnie zdajesz się manifestować, i pamiętaj, że to przywiązanie, to oddanie się, o którem tak mówisz bez przestanku, i któremu pobłażanie panny Lucyny dodaje odwagi, powinny zostać zawsze w granicach szacunku i rozsądnego trzymania się na właściwem stanowisku!...
 — Nie chciałem panu przerywać, panie de Villers — odpowiedział Piotr ze smutkiem, ale i ze stanowczością — lecz pan jesteś w błędzie, ja mam prawo do panny Lucyny...
 — Jakie?...
 Oczy podmajstrzego zaświeciły.
 — Mam prawa ojca! — odpowiedział.
 — Ty, prawa ojca? — powtórzył Andrzej. — Dajże pokój, chybaś oszalał!...
 Piotr spuścił głowę.
 — Nie — powiedział — nie jestem szalony, i pan to zaraz zrozumiesz!... Czyż ojcem nie jest ten, któremu się winno życie? Jeśli tak jest to powiem panu, że pewnego dnia, — zapewne o tem nie wiesz, bo byś przed chwilą nie był do mnie mówił z tak wielką szorstkością! Pewnego dnia, jest temu już bardzo dawno, panna Lucyna była jeszcze dzieckiem; zachorowała i była skazaną na śmierć przez doktorów... Pan Verdier opłakiwał ją już jak umarłą. Nadzieja wszelka była straconą i przygotowywano całun dla jej pochowania... Kochałem tę biednę małą istotkę, która się do mnie słodko uśmiechała, pomimo mego biednego ubrania robotniczego, i która nie pogardzała mojemi pieszczotami. Wtedy powiedziałem so-