Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/249

 — Tak, mój zacny Piotrze... Członków rady zarządzającej naszego towarzystwa, w którem mam nadzieję otrzymać miejsce, od dziś za kilka dni, miejsce znakomite... Pan Maugiron przedstawiał mnie tym panom, a to przedstawienie było jedynym celem dzisiejszej kolacyi...
 — Jeszcze pan Maugiron!... — mruknął robotnik tonem niechętnym.
 — Naturalnie on, gdyż mimo twoich uprzedzeń, on jest moim jedynym protektorem...
 — Pan wie dobrze, panie Andrzeju, że ja doputy nie uwierzę w tę protekcyę aż ujrzę jej skutki...
 — Zobaczysz je niedługo...
 — Życzę tego z całego serca... Ale, powiedz mi pan, panie Andrzeju, jak się kolacya skończyła...
 — No?... nierozumiem?...
 — Coś pan robił jak się kolacya skończyła...
 — Wziąłem dorożkę i przyjechałem prosto tu...
 — Nadedniem?...
 — No tak!...
 — Ciągnęło się zatem to przyjęcie całą noc?
 — No tak... mój Boże... czyż cię to dziwi?
 — Trochę... Znajduję, że to było trochę za długo... Jak to można, mój dobry Boże, jeść i pić osiem do dziesięciu godzin z rzędu. Można z tego umrzeć!...
 — Rozmawia się, oparłszy się o stół, mój dobry Piotrze, i zapomina się rozmawiając o godzinach szybko upływających...
 — Nic z tego nie rozumiem, ale nie mam potrzeby rozumieć... Jesteś honorowym człowiekiem, panie An-