Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/280

 — A drzwi pawilonu?...
 — Nienaruszone jak drzwi kassy ogniotrwałej.
 — A zatem złodzieje posługiwali się podrobionemi kluczami?...
 — To niezawodne...
 — Jakim sposobem mogli je dostać?...
 — Nie wiem, i gubię się w domysłach... napróżnobym szukał, mój umysł błąka się... zdaje mi się, że oszaleję.
 — Czyż to możliwe, to co pan opowiada! — powiedziała prawie głośno pani Blanchet. — Czyż do prawdy podobne, chociaż jest to dowód bujnej wyobraźni, która zaszczyt przynosi twórczości umysłu pana kasyera!
 Andrzej de Villers utkwił wzrok przerażony w twarzy tłustej kobiety.
 — Ach! pani — jąkał — boję się zrozumieć panią!... Coś się ośmieliła powiedzieć, wielki Boże?... co się ośmielasz podejrzewać?...
 — Nic nie podejrzewam!... o, nic zupełnie panie kasyerze — odpowiedziała pani Blanchet, z miną i uśmiechem najironiczniejszym. — Ja tylko pozwalam sobie zrobić uwagę że pan musi mieć sen bardzo twardy, i ucho trochę tępe, aby nie słyszeć nic, wcale nic, ani wejścia panów złodziei, ani ich gospodarowania nocną porą w biurze, otwarcia kasy ogniotrwałej, wyjścia ich spokojnego, gdy unosząc z sobą sumę powierzoną pańskiej pieczy, zamykali za sobą starannie wszystkie drzwi!...
 Andrzej złożył obydwie ręce, i wykrzyknął z rozpaczą:
 — Ach!... mój Boże!... więc mnie podejrzewają!...