Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/291

we pożałowania. Opuścił głowę na piersi, a łzy płynęły mu z oczów...
 Maugiron patrzył na niego z pod oka, ironicznie, a wzrok jego mówił jasno:
 — Biedny chłopiec!... natura słaba!... ciało bez duszy!...
 Podmajstrzy zbliżył się w tej chwili do młodego kasyera, trącił go lekko i bojaźliwie w ramię, aby zwrócić jego uwagę, i odprowadzając go kilka kroków, rozmawiał z nim po cichu, przez dwie lub trzy minuty, z wielkiem ożywieniem.
 Andrzej słuchał go z uwagą, i podczas gdy stary robotnik przedstawiał mu coś i tłomaczył, lekki rumieniec zabarwił jego bladą twarz.
 — Macie racyę Piotrze — szeptał, skoro podmajstrzy powiedział wszystko co miał do powiedzenia — dziękuję ci za dobrą radę, jeżeli jest dla mnie ratunek, to tylko ten jeden....
 Potem zbliżył się do Maugirona.
 — Widzę z wielką radością, że pan jesteś spokojniejszy — wyrzekł ten ostatni. — Zaczynasz pan pewnie rozumieć, mój drogi przyjacielu, że nie ma na świecie tak złego położenia, z któregoby siłą woli nie dało się wydobyć...
 — Drogi panie Maugiron — rozpoczął de Villers głosem niepewnym, i z widocznem wzruszeniem — nazwałeś mnie swoim przyjacielem?...
 — Tak, zaiste!... i mam nadzieję długo jeszcze tak pana nazywać!...