Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/329

 — On się więc przyznał?...
 — Tak... dodał nawet że pan Verdier, ojciec pani, zna jego przeszłość...
 — Widzi więc pan — zawołała Lucyna gorąco — mój ojciec, znał jego mniemany występek, nie wypędził go z zakładu i pozwalał mu zbliżać się do mnie bezustannie, okazywać mi swoje przywiązanie... A zatem nie gardził nim...
 — To jest oczywiste i niezaprzeczone — odpowiedział pan de Villers.
 Młoda dziewczyna wyrzekła.
 — Dziś więc jeszcze... za chwilę... zobaczę się z Piotrem... Pomówię z nim... spytam go się o całą prawdę, i jestem z góry pewna, że jeżeli spełnił kiedyś czyn, który się wydaje złym: fatalne okoliczności o których nie wiemy i nie możemy wiedzieć są więcej czynu tego sprawcami niż on sam.
 — Ja także myślę tak samo jak pani, ale na nieszczęście, czy Piotr jest zbrodniarzem czy niewinnym, następstwa jego skazania będą też same...
 — O jakich następstwach pan mówi?...
 — Będzie musiał opuścić zakład...
 — Pod żadnym pozorem... Przecież mój ojciec zatrzyma go, ja ręczę...
 — Pan Verdier nie będzie panem w działaniu... będzie miał ręce związane.
 — Jakto?... co pan chce przez to powiedzieć?...
 — Ja mówię, że jeżeli pan Verdier oprze się zatrzymać swojego podmajstrzego, robotnicy usuną się jednomyślnie...