Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/343

dział że jesteśmy razem... w miejscu w któremby żadne ciekawe ucho, podchwycić nie mogło naszych słów...
 — A więc... — spytał pan Verdier mocno zaniepokojony — to jakaś tajemnica?...
 — Tak... jest to tajemnica tycząca się pana...
 — To być nie może!...
 — Dlaczegóżby nie?!...
 — Nie mam żadnych tajemnic!...
 — Czy jesteś pan tego zupełnie pewnym? — spytał Maugiron opierając swoje ramię na ramieniu bogacza i bystrym swym wzrokiem wpatrując mu się w oczy...
 Mówił dalej głosem stłumionym:
 — Czy jesteś tego zupełnie pewny, Jakóbie Lambert?...
 Właściciel zakładu zadrżał całem ciałem tak gwałtownie, że zęby mu zaszczękały; twarz jego brunatna stała się siną.
 — Nie myliłem się!... to on! — myślał Maugiron tryumfująco; — mam go... teraz mogę być spokojny... docieram do portu... od jednego razu zrobiłem majątek!...
 Ten, któregośmy dotąd nazywali Achilesem Verdier wyrwał swoje ramię, z pod ramienia Maugirona.
 — Co pan chcesz powiedzieć? — jąkał — jakie nazwisko wymówiłeś?... zapewne źle słyszałem...
 Maugiron się uśmiechnął.
 — Drogi panie Verdier — odpowiedział — nie chciej widzieć we mnie nieprzyjaciela... powiedziałem małą rzecz, ale ta mała wystarczy, spodziewam się, abyś pan zrozumiał całą ważność schadzki i rozmowy jakiej od pana wymagam... Posiadam tajemnicę, która pana mocno dotyczy,