Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/344

ale będzie zależało od pana jedynie, bądź pan pewny, aby ta tajemnica pozostała na zawsze między nami...
 Właściciel zakładu odzyskał już swoją zimną krew.
 — Mojem rzemiosłem nie jest rozwiązywanie zagadek — odpowiedział głosem prawie stanowczym i tonem swobodnym; — zechcesz mi pan pewno dopomódz w rozwiązaniu zagadki, jaką mi stawiasz!
 — Niczego więcej nie żądam...
 — Żądasz pan wiąc, jakeś to sam powiedział, aby nikt nie mógł nas widzieć, i aby nikt nie mógł nas słyszeć?
 — Żądam tego koniecznie... lecz żądam tego głównie ze względu na pana, nie zaś na mnie samego... Dla mnie to jest zupełnie obojętne...
 — Będę pana czekał dziś wieczorem, o jedenastej... Czy ta godzina jest panu dogodna?...
 — Bardzo dobra!... ale gdzie mnie pan czekać będziesz?...
 Pan Verdier namyślał się przez dwie, czy trzy sekundy, potem wskazując ręką na port, spytał:
 — Czy pan widzisz ten statek?...
 — Widzę go wybornie — odpowiedział Maugiron — to jest „Tytan,” który pana przywiózł do Paryża, i który stoi tu naładowany pysznem drzewem budulcowem!... Świetne interesa pan robisz, kochany panie Verdier!... winszuję panu bardzo serdecznie!... Jesteś pan zręczny niezmiernie, i razem szczęśliwy człowiek!... Wszystko się panu udaje!... Słuszna to zresztą rzecz... dlaczegóżby się miało nie udawać!... i z mojej strony jestem tem wyjściem pańskiem zachwycony!... Mówiłeś więc pan?...