Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/352

rozumie — przerwał pan Verdier. — Gdyby tak nie było, nie byłabyś pani tu w tej chwili?...
 — Albo ja się mylę co do natury moich obowiązków, coby mnie bardzo dziwiło — mówiła dalej pani Blanchet — albo też mam zastępować w pewnym względzie, podczas pańskiej nieobecności, jego własną osobę, mam bacznie wglądać w to co się dzieje w domu, i zdawać panu sprawę za jego powrotem...
 — No tak!... tak właśnie!... Nie mylisz się pani!...
 — Te to właśnie obowiązki, przyszłam spełniać teraz... obowiązki przykre... obowiązki bolesne... ale jestem niezdolna do żadnych z mojem sumieniem układów... Tak, panie, jestem niezdolna, i cokolwiekby mnie to kosztowało śmiało mówić będę...
 — Mówże pani już raz do licha — krzyknął pan Verdier zniecierpliwiony — bez frazesów!... dojdź pani do celu wprost bez żadnych ogródek!...
 — Pozwól mi pan najpierw zadać sobie jedno pytanie?...
 — Jakie?..
 — Czy pan po przyjeździe swoim miał poufną rozmowę z panną Lucyną?...
 — Rozmawiałem z nią kilka minut...
 — Czy jej się pan pytał, czy wszystko szło tu w porządku i regularnie przez czas pańskiej niebytności?...
 — Tak, pytałem się.
 — Cóż panu odpowiedziała?...
 — Odpowiedziała mi w sposób twierdzący...
 Pani Blanchet wzniosła do sufitu ręce.