Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/365

dzierał się jakiś blask dziki; oddech jego był przyspieszony i świszczący, nozdrza rozdęte, wargi nerwowo drżały.
 Lucyna podeszła dwa kroki ku niemu i wyszeptała:
 — Mój ojcze...
 — Cicho!... — krzyknął pan Verdier, zbliżając się do biurka i padając w fotel, który zwykle zajmował kasyer. — Pokaż mi pan swoje książki, panie de Villers — rzekł po chwili.
 — Oto są, panie...
 — Ile powinieneś był mieć w kassie wczoraj wieczór?
 — Siedemdziesiąt tysięcy franków, panie...
 — Ileś miał do zapłacenia?...
 — Sześćdziesiąt trzy tysiące...
 — Czyś pan zapłacił?...
 — Tak, panie...
 — Gdzie są kwity?...
 — Oto są.
 — Powinno być w kasie siedm tysięcy franków... Potrzebuję tych siedmiu tysięcy franków... daj mi je pan...
 Aż do tej chwili, Lucyna i Andrzej mogli zachować słaby promyk nadziei, że pan Verdier nie wie jeszcze o katastrofie nocy ubiegłej. Ostatnie zdanie które wyrzekł, zniszczyło tę iluzyę i zadało straszny cios młodej dziewczynie, która liczyła bardzo, jak już wiemy, że sposobem w jaki przedstawić mu sama chciała tę straszną klęskę, wpłynąć by mogła na jego usposobienie i do pobłażliwości go skłonić.
 Nie czekając dłużej i nie starając się odkryć myślą przez kogo ta fatalna tajemnica została zdradzoną, Lucyna