Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/367

XXIII.

Obwinienie.

 Andrzej spuścił głowę na piersi i milczał.
 — Gdzieś pan był? — powtarzał pan Verdier głosem silnym i groźnym.
 — Miej pan litość — jąkał młody człowiek — nie potępiaj mnie!... Uchybiłem najświętszym obowiązkom, wiem o tem, ale wyrzuty na jakie zasługuję, i których możesz kazać mi wysłuchać, są niczem w obec tych, jakie mi czyni moje własne sumienie!...
 — A zatem, nie byłeś pan wcale w swoim pokoju?
 — Nie, panie...
 — O jakiej godzinie wyszedłeś pan?
 — O dziewiątej wieczorem...
 — O której pan wróciłeś?
 — Nadedniem...
 — Gdzie przepędziłeś pan noc?
 — W restauracyi „Braci Provençaux“...
 — Pan Verdier uderzył silnie pięścią w biurko.
 — Na jakiejś orgii! — wykrzyknął z gorzką ironią — na jakiejś uczcie szalonej, której koszta, pozwoliła panu opłacić wysoka pensya jaką odemnie pobierasz!...
 Andrzej zarumienił się silnie.
 — Nie, panie — odpowiedział żywo — wina moja jest sama przez się tak wielka niestety, że powiększać jej