Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/369

 — Co oni z tem zrobili, panie?... odpowiadaj natychmiast!... co oni z tem zrobili?...
 — O co mi się pan pytasz?... — jąkał młody człowiek przestraszony — i jakżebym mógł panu odpowiedzieć na to pytanie?
 I tym razem jeszcze, pan Verdier odzyskał zimną krew nadzwyczaj prędko.
 — To prawda! — rzekł tonem pełnym ironii... — to prawda!... pan nie wiesz!... pan nie możesz wiedzieć!...
 Chwila milczenia nastąpiła po tych słowach.
 Lucynie zdawało się, że jej nagle zabrakło powietrza w uciśnionej piersi, i że podłoga chwieje się i usuwa z pod jej nóg. Andrzej przecierał oczy jakby chciał obudzić się ze strasznego snu, jakby chciał usunąć od siebie zmorę, która dusiła...
 Pan Verdier mowił dalej:
 — Ta kassa ogniotrwała nie była wcale rozbijana, patrz pan, również nietknięte drzwi wejściowe do biura.
 Andrzej zaledwie mógł jeszcze wymawiać wyrazy bez związku. Zrobił znak potwierdzający.
 — Czyś pan zgubił gdzie swoje klucze ostatniej nocy, i nie mógł ich znaleść przez mniej lub więcej długi czas? — pytał pan Verdier.
 Nie panie...
 — Możeś je komu powierzył na chwilę?...
 — Także nie...
 — Może je panu kto ukradł?
 — Również nie...
 — Znajdujemy się wobec faktu materyalnie nie zaprzeczonego... Złoczyńcy weszli do biura bez włamania...