Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/392

 — On sam!...
 — Panie Verdier — odpowiedział podmajstrzy ze spokojem — nie chciałbym w niczem uchybić szacunkowi jaki jestem panu winien, ale pozwól mi pan powiedzieć sobie że ten list nie pójdzie...
 — Jakto, nie pójdzie?
 — Nie, panie...
 — I kto temu przeszkodzi?...
 — Ja...
 — W jakiż to sposób przeszkodzisz temu?...
 — Najprzód, drąc go, jak to właśnie robię...
 Mówiąc te słowa, Piotr wykonał myśl jaką w sobie zawierały i w jednej chwili z listu, zrobił cztery kawałki.
 Pan Verdier krzyknął z gniewu i podziwienia.
 — Łajdaku jeden! — zawołał potem, podnosząc rękę na podmajstrzego — łajdaku, zasłużyłeś żeby...
 — Nie uderz mnie pan!... — przerwał Piotr Landry z gestem błagalnym — nie uderz mnie, proszę o to!... pan wiesz bardzo dobrze, że mam krew tak gorącą i w gniewie nie wiem co się ze mną dzieje!... gdyby ręka pańska spadła na mnie, zabiłbym cię...
 Achiles Verdier nie miał zapewne pod tym względem żadnych wątpliwości, gdyż powstrzymał spadającą rękę.
 — Jesteś zuchwalec albo waryat!... — wyrzekł — w jednym albo drugim wypadku nie możesz tu pozostać... wypędzam cię!...
 Podmajstrzy opuścił głowę i odpowiedział:
 — To masz pan prawo zrobić... ale jeżeli mnie wypędzisz dziś, powołasz mnie jutro...
 — Tak sądzisz? — spytał z ironią pan Verdier.