Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/394

 — I tyś mu przeszkodził? — krzyknął Achiles Verdier wzruszając ramionami.
 — Chciałżebyś pan być jego zabójcą?...
 — Szczególniej się jakoś zajmujesz tym młodym człowiekiem!...
 — To prawda... kocham go bo jest dobry... bo jest prawy i... bo ma serce szlachetne i duszę wielką...
 — Jeżeli ma tyle cnót, czego się może obawiać?... dowiedzie bez trudu że nie spełnił występku o który go obwiniam...
 — Nie oskarżysz go pan, przynajmniej dziś!... pozostawisz pan czas na to aby światło zabłysło wśród ciemności!... Gdybym nawet miał pilnować pana i nie opuszczać go ani na chwilę, nie pozwolę wysłać tej skargi fatalnej, którą co tylko podarłem w kawałki...
 Pan Verdier skrzyżował ręce na piersi i patrzył prosto w oczy Piotrowi Landry.
 — Powiedz no mi — wykrzyknął — jak ci się zdaje, czy ja jestem panem w tym domu?... czy ja sam jestem odpowiedzialny za me czyny?... Czy mam prawo postępwać podług własnej woli?... Czy tu mi kto tego odmówić może!?...
 — Nie panie odpowiedział podmajstrzy — nie masz pan prawa oskarżania niewinnego!... nie masz pan prawa, mianowicie, zabicia mojej córki, która umrze, bądź pewny, jeżeli zniesławisz pana de Villers...
 Bronzowa maska Achilesa Verdier zsiniała w jednej chwili...
 — Ciszej, nieszczęśliwy!... — syknął gwałtownie drżącą ręką zatykając usta Piotrowi Landry, aby go zmusić