Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/440

rano będę zmuszony oddać panu wizytę w towarzystwie byłego konsula francuzkiego w Saint Domingo z r. 1839.
 Na ustach Jakóba Lambert ukazał się w tej chwili dziwny jakiś uśmiech.
 — Do czego tu te wszystkie groźby? — spytał — nie mówiłem przecież, że odmawiam...
 — Mamże ztąd wnosić, że pan przystajesz?
 — Cóż mam robić kiedy mnie pan zmuszasz do tego, nóż mi na gardle kładąc...
 — Dasz mi pan pięć kroć sto tysięcy franków?...
 — Dam!...
 — Kiedy!
 — Choćby jutro, jeżeli pan sobie życzy!?...
 — Wołałbym dostać je zaraz...
 Jakób Lambert wzruszył ramionami.
 — Pan wiesz tak dobrze jak ja — odpowiedział — że nikt, jeżeli nie jest bankierem, notaryuszem lub agentem wymiany, nie trzyma u siebie pięciu kroć stu tysięcy franków!... Masz pan moje słowo...
 — Teraz ja z kolei powtórzyć muszę pańskie słowa przed chwilą wyrzeczone, że ta gwarancya nie zdaje mi się wystarczającą — rzekł Maugiron, uśmiechając się.
 — Czegóż pan chcesz?...
 — Trzech wierszy i pańskiego podpisu na kawałku stemplowego papieru...
 — Weksel?...
 — O nie!... wcale nie!... prostą asygnacyę natychmiast płatną do pańskiego bankiera... Postarałem się dowiedzieć, że pan Wiktor Didier zapłaci milion a nawet więcej, jeżeli dostanie polecenie od pana...