Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/480

szone nie będą, i wszelkie podejrzenia stanowczo usunięte nie zostaną...
 — Ach! mój ojcze — szepnęła Lucyna — jakże pełną szlachetnych uczuć jest ta odpowiedź!... Nieprawdaż?...
 Jakób Lambert skinął głową twierdząco.
 — A zatem — spytał potem — zamiarem pana de Villers było nie pozostać w moim domu, przynajmniej w tej chwili?...
 — Nie chciał zostać panie... i to ja naprzykład doskonale rozumiem!... Człowiek z sercem szlachetnem nie może żyć spokojnie tam, gdzie czuje, że na nim niegodny cięży zarzut!... Nie, on tego nie może!... Ale... ale... wszystko to dobrze — dodał żywo Piotr Landry — a to trzeba uprzedzić pana Andrzeja o nowym stanie rzeczy, bo jeszcze gdzie pójdzie!... Biegnę, dam mu znać natychmiast o jego szczęściu... Poczciwy chłopiec!...
 — Teraz, iść myślisz do niego! — zawołał Lambert.
 — Spodziewam się!... Idę... i to bez namysłu! — odpowiedział Piotr Landry.
 — O tak późnej porze!... Przecież to już po północy!
 — Co tu ma godzina do tego...
 — Obudzisz go z pierwszego snu... a to podobno najsmaczniejszy!
 Podmajstrzy wstrząsnął głową.
 — Oho!... Bądź pan spokojny!... Można być pewnym, że biedak nie śpi — odpowiedział Piotr — ani mu się nawet na sen nie zabiera, ręczę panu!...
 — Może lepiej poczekać do jutra rana?...
 — Widzisz pan, podług mnie, nie trzeba opóźniać szczęśliwej wieści, to raz!... A po drugie, odkładać nie-