Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/485

ptał Jakób Lambert głosem, w którym prawdziwe czy też udane czuć było wzruszenie.
 — Tembardziej trzeba go uspokoić jaknajprędzej! — odpowiedział Piotr Landry.
 — Poczekajcie...
 — Cóż mam robić?...
 — My oboje, Lucyna i ja zostaniemy w ciemności...
 — Dobrze, panie Verdier...
 — A ty Piotrze pójdziesz i zapukasz do drzwi pawilonu, aby zwrócić uwagę pana de Villers...
 — Dobrze, panie Verdier...
 — Spyta się co cię sprowadza... odpowiedz mu, że masz mu coś do powiedzenia w wielkim sekrecie, coś bardzo ważnego a przedewszystkiem bardzo pilnego...
 — A potem?...
 — Potem, przyprowadzisz go do nas... resztę już ja sam załatwię...
 Szczery uśmiech rozjaśnił bladą twarz podmajstrzego, podrzucił czapkę do góry i mimo ciemności zdołał ją złapać w powietrzu.
 — Rozumiem!... rozumiem!... — powiedział — zostawiasz pan sobie przyjemność zwiastowania mu tej dobrej nowiny... wielkiej nowiny!... Chcesz pan nacieszyć się jego radością i wdzięcznością i masz pan racyę!... Na pana miejscu to samo bym zrobił...
 — Idźże już mój poczciwy Piotrze... idź prędko...
 — O! niech pan będzie spokojny, nie będziesz pan długo czekał...
 Podmajstrzy zbliżył się do drzwi pawilonu i zaczął