Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/487

 — Oto jestem Piotrze — rzekł — wejdźcie...
 — O nie!... panie Andrzeju — powiedział podmajstrzy — tu ja nie mogę z panem mówić, lepiej będzie na dworze... Choć pan za mną, jeżeli łaska...
 Mówiąc to wziął go za rękę, aby go prowadzić. Andrzej bez namysłu był mu posłusznym.
 — Gdzie mnie prowadzicie? — spytał.
 — Nie daleko ztąd....
 — Na co ta tajemnica, którą się otaczacie?...
 — Dowiesz się pan zaraz?...
 — Czy macie mi oznajmić jaką złą nowinę?...
 — Osądzisz pan sam, panie Andrzeju... czy zła czy dobra — ja się na tem nie znam... Mogę tylko radzić panu abyś się naprzód bezpotrzebnie nie niepokoił...
 Piotr Landry i młody człowiek doszli do miejsca, gdzie nieruchomie stał Jakób Lambert i Lucyna.
 Podmajstrzy zatrzymał się: trzymał on w ręku zamkniętą latarnię, odsłonił ją; nagle światło wydostając się z jej wnętrza, zaświeciło w ciemnościach iście piorunujące wrażenie...
 — Pan Verdier... panna Lucyna! — jąkał Andrzej cofając się mimowolnie osłupiały z nagłego wzruszenia.
 Potem, obracając się do starego robotnika, przewodnika swego, spytał głosem surowym:
 — Czy to zasadzka?...
 Piotr skinął głową przecząco... Jakób Lambert nie dał mu czasu na odpowiedź.
 — Panie de Villers — rzekł — do mnie należy dać panu odpowiedź.
 Andrzej skłonił się.