Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/502

 Łatwo zrozumieć, że dyskusya prowadzona w ten sposób i obracająca się tak uparcie w tem błędnem kole, bez żadnych dowodów na poparcie wygłaszanych zdań, mogła się nigdy nie skończyć...
 Nadszedł na to Piotr Landry.
 — Cóż tam takiego... Co się stało... moje dzieci — rzekł łagodnie — po rozumiejcie się przecież, pogódźcie, leżeli jeden mówi prawdę to pewno drugi z nią się mija... to przecie jasne jak dzień, nieprawdaż chłopcy!...
 — No juści naturalnie!... — odpowiedzieli chórem wszyscy robotnicy z wyjątkiem dwóch dysputujących przeciwników, którzy nie zważając co się dokoła nich dzieje, szukali myślą dowodów na przekonanie się wzajem i pokonanie jeden drugiego.
 — Więc Motyl zna kogoś, który na własne oczy widział ten wypadek?... — pytał dalej podmajstrzy. — Tak tak!... Motyl zna!... — wykrzyknęło razem ze dwunastu robotników.
 — À jest tu gdzie ten malec!?...
 — Jestem! panie Piotrze!...
 — No to choć tu bliżej smarkaczu!...
 — Na rozkazy!... panie Piotrze!
 — Opowiedz nam tu zaraz wszystko co wiesz, krótko i węzłowato a dokładnie... to my się w ten moment domyślemy czy cię kto wziął na fis czy nie...
 — Zaraz, panie Piotrze!...
 Motyl rozpoczął wśród ciszy ogólnej opowiadanie swoje z prostotą dzieciom bruku paryskiego właściwą i bez żadnej pretensyi do czystości języka i elegancyi wyrażeń: