Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/518

 Ex-kapitan spojrzał na Maugirona z tak żywym wyrazem niepokoju, że młody człowiek nie mógł się wstrzymać od uśmiechu.
 — O! uspokój się pan! — powiedział. — Nie zabijaj pan sobie naprzód klina w głowę; rzecz dotyczy czegoś co pana nie będzie kosztowało ani grosza, a zatem powinna być panu zupełnie obojętna...
 — Wytłomacz się pan! — rzekł Jakób Lambert — i na miłość Boga lub diabła, wytłumacz się prędko!..
 — Wyobraź sobie, drogi kapitanie, że myślę ożenić się...
 — Cóż panu przeszkadza?...
 — Nic zupełnie... Jest tylko jeden drobny szczegół!... nie mam dotąd zgody ze strony panny i przyzwolenia ojca, i liczę na to że je przez pana otrzymam...
 — Więc ja znam tych ludzi?...
 — Bardzo dobrze...
 — To mnie dziwi...
 — Dla czego?...
 — Znam tak mało osób!... Jak się nazywają?..
 — Ojciec sam dobrze nie wie jak się nazywa, Jakób Lambert czy Achiles Verdier...
 Ex-kapitan osłupiał.
 — Co! — wyjąkał — Lucynę chcesz pan zaślubić?...
 — No tak!... Nabiłem sobie głowę tem, aby zostać pańskim zięciem!... Myśl z pierwszego razu wydaję się być dziwną, przyznaję, ale jakąkolwiek jest, nikt mi jej z głowy nie wybije... Cóż pan mówisz na ten projekt!..
 — Mówię że jego spełnienie jest niemożliwe...
 — Niemożliwe!... cóż znowu!...