Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/528

 — Przyjmuję! — szeptał ex-kapitan drżąc ze strachu... — Ratuj mnie!...
 — Dwa miliony i Lucyna?...
 — Tak...
 — Formalnie przyrzeczone!?...
 — Przysięgam!... ale ratuj mnie pan!...
 — Bądź pan spokojny... odpowiadam za wszystko...
 Po tym krótkim dyalogu, młody człowiek wrócił do komisarza.
 — Pan chce, panie — odpowiedział — abym oskarżył zbrodniarza?...
 — To jest nieodzowne...
 Maugiron zdawał się przez chwilę namyślać.
 — Nieodzowne!... — powtórzył potem.
 — Tak panie.
 — Dla czego?...
 — Bo społeczeństwo nie może być bezbronnem w obec takiej zbrodni, a siła powinna zostać przy prawie.
 — Takiem nie jest moje zdanie, przynajmniej w tej okoliczności...
 — Jakto?...
 — Pobłażanie przynosi często daleko lepsze rezultaty niż surowa kara... Człowiek, który tej nocy targnął się na moje życie, mógł być sprowadzony z prawej drogi przez gniew... przez szał jakiś wściekły... nienawiść nieprzetrawiona zbłąkała go zapewne!... Może, w tej chwili kiedy z panem mówię, gorzko on opłakuje swój występek.. Nie mogę tego wymódz na sobie, aby go oddać surowości mściwego prawa, które będzie bez litości dla niego... chcę