Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/534

stępnie do Maugirona — daruj mi moje winy, jak ja przebaczam kłamstwo temu który mnie zabija!...
 Lucyna schwyciła za rękę Jakóba Lamberta, i zbliżywszy usta swoje do jego ucha, szeptała:
 — Mój ojcze!... mój ojcze!... czy słyszałeś?!... — oddech jej gorący parzył byłego kapitana Atalanty.
 — Milcz!... — odparł stanowczo Jakób Lambert — Milcz!...
 — Mój ojcze... — mówiła młoda dziewczyna — ty wiesz dobrze, ty wiesz, że on jest niewinny i wiesz kto jest przestępcą!... Czy pozwolisz oskarżyć go tak okrutnie!?...
 — Nieszczęśliwe dziecko, cóż ja mogę zrobić?...
 — Jeżeli go nie obronisz zginie nieszczęśliwy!...
 — On zginie!... ale w ten sposób ja zostanę ocalony!
 — To galery! powiedziałeś mi! to może nawet śmierć haniebna!...
 — Galery lub śmierć czekają jego!... a jeśli nie jego, to mnie... teraz wybieraj!... jestem twoim ojcem!...
 — O! ależ to niegodne!... to niegodne!... to potworne!...
 — Straszna konieczność mnie zmusza!... pamiętaj żeś mi na pamięć twojej matki przysięgła tej nocy wieczne milczenie!...
 Lucyna jęknęła głucho i Jakób Lambert był zmuszony objąć ją w pół gdyż chwiała się na nogach i byłaby upadła. Zdawała się tracić przytomność.
 — Panie komisarzu — rzekł żywo kapitan — moja córka jest bardzo cierpiąca... zbyt gwałtowne wzruszenia