Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/535

tej smutnej sceny złamały ją... proszę pozwól mi pan na chwilę odejść aby ją odprowadzić do jej pokoju.
 — Idź pan, panie Verdier, idź pan prędko!... — odpowiedział urzędnik — spodziewam się, że niedyspozycya panny Verdier będzie tylko chwilową... Bardzo by mi było boleśnie gdyby moja konieczna zresztą interwencya miała być przyczyną...
 Jakób Lambert skłonił się i odszedł z Lucyną, ścieżką prowadzącą do głównego gmachu mieszkalnego...
 Maugiron zbliżył się do niego w chwili, gdy się oddalał, i szepnął mu cicho te słowa:
 — Wracaj pan za pięć minut... czekam na pana tu... muszę się z panem rozmówić!...
 — Przyjdę — odparł również cicho, Jakób Lambert...
 Komisarz policyi zwrócił się do Maugirona.
 — Dziękuję panu za zeznanie, jakkolwiek późne, które oświeciło wykonawców sprawiedliwości... Będzie pan wezwany niezadługo, do sędziego śledczego, prowadzącego tę ważną sprawę.
 — Sąd znajdzie mnie zawsze gotowym na swe rozkazy... Oddam hołd prawdzie... — odpowiedział młody człowiek.
 Komisarz dał znak ajentom, jeden z nich położył rękę na ramieniu Piotra Landry.
 Podmajstrzy klęczał. Podniósł się jakby pod uderzeniom iskry elektrycznej.
 — Moi przyjaciele, moi drodzy koledzy — zawołał postępując ku robotnikom, którzy zdawali się być pogrążeni w bolesnem osłupieniu — widzicie, że nieszczęście