Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/567

ukazał się na progu, trzymając w jednej ręce lampę, a w drugiej bilet, który podniósł z podłogi i odczytywał.
 Był on w tej chwili podobny do lunatyka, w stanie magnetycznego snu; jego wzrok bez wyrazu, błądził bezmyślnie, i nie spoczywał na niczem.
 Przeszedł obok Lucyny, prawie jej dotknął nie widząc, i szedł w głąb korytarza, lecz młoda panienka zatrzymała go, szepcząc głosem słabym i drżącym:
 — Mój ojcze!...
 Jakób Lambert zadrżał cały i odwrócił się szybko.
 — Ach! to ty! — rzekł tonem surowym.
 — Tak, mój ojcze...
 — Co tu robiłaś?...
 — Czekałam na odpowiedź...
 — Właśnie ci ją niosłem...
 — Mój ojcze, czy zgadzasz się mnie wysłuchać?...
 — Dobrze... możesz wejść, jestem gotów...
 Wymawiając te słowa, puścił przed sobą Lucynę, a skoro przeszła próg, zamknął drzwi za nią i spuścił rygiel. Potem podszedł do dużego biurka, które zajmowało największą ścianę w pokoju, i na tem biurku postawił lampę obok otwartego pudełka z pistoletami, następnie usiadł, i przez kilka sekund siedział tak nieruchomy i milczący.
 Lucyna patrzyła na niego ze zdziwieniem, i prawie ze strachem. Nie widziała go od czterech dni, a te cztery dni wystarczyły, aby się postarzał o kilka lat...

---