Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/600

 — Niech cię wszyscy djabli!... któż tam taki!?... — spytał głuchym głosem, wyciągając z kieszeni nóż składany, aby na wszelki wypadek nie zostać bez środków obrony.
 — Nie unoś się!... mój stary Wiewiórze! — odpowiedział głos ochrypły. — A przedewszystkiem ręce przy sobie!... o wypadek nietrudno!... Następuje potem ciężkie zmartwienie i gorzkie łzy, ale za późno!...
 — Jakto, to ty, Gobercie — mruknął bandyta z głębokiem podziwieniem.
 — Jak widzisz mój stary... albo raczej, jak niewidzisz... a kto wie może widzisz!... Może ty masz kocie oczy!...
 — Ale; jakim wypadkiem...
 — Wcale nie wypadkiem — przerwał Gobert.
 — Cożeś tu robił na tem miejscu?...
 — Czekałem na ciebie...
 — Wiedziałeś o mojej wizycie u Groźnego?...
 — Wiedziałem.
 — Któż cię uprzedził?...
 — Nikt... Przyszedłem na ulicę Amsterdamską po twoim śladzie!...
 — Dla czegożeś mnie nie zaczepił, bylibyśmy pogadali przez drogę!...
 — Tak sobie... widzisz...
 — Masz mi co do powiedzenia?...
 — Nawet dużo!...
 — Cóż takiego!?...
 — Nic więcej tylko akurat to samo coś ty powie-