Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/608

 Towarzysz jego wstrzymał go stanowczym ruchem, mówiąc głosem rozkazującym:
 — Tylko bez wybuchów radości... mój mały!... tu miejsce nie do czułości!... Niebezpieczeństwo jeszcze nie zupełnie minęło!... Najprzód uciekajmy... uściski zostawmy na potem!...
 Rada była zdrowa. Motyl ją zrozumiał; wsunął w rękę koledze Saturnina, trzy bilety tysiącfrankowe, które uzupełniały sumę obiecaną, i podziękowawszy gorąco dwom zbawcom podmajstrzego, chwycił pod ramię tego ostatniego i pociągnął za sobą.
 Piotr Landry zachowując się biernie dał sobą powodować w sposób zupełnie machinalny; był podobny do człowieka pijanego, wzruszenie i swoboda upajały go.
 Szli tak krokiem przyspieszonym kilka minut, i dosyć « znaczny przebiegli kawał drogi, myląc ślad za sobą w razie natychmiastowej pogoni, gdyby się zaraz spostrzeżono w więzieniu.
 Piotr Landry spytał nareszcie:
 — Gdzie mnie prowadzisz mały?...
 — W takie miejsce, gdzie sam diabeł nas nie znajdzie panie Piotrze!...
 — Czyś przygotował jaką kryjówkę?...
 — Oho! mam!... mój dobry panie Piotrze; i jeszcze jaką!...
 — Czy bardzo daleko od domu pana Verdier?
 — Najwyżej dwieście lub trzysta kroków... na Sekwanie..!
 — Na Sekwanie!... — powtórzył Piotr Landry zdziwiony.