Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/65

 Postanowienie było rozsądne, i Bóg jeden wie jak bardzo chciałem wprowadzić je w wykonanie...
 W chwili gdy wskazówka dobiegła ostatniej z dziesięciu minut, podniosłem się, Byłem zupełnie spokojny. Zachowałem zimną krew, a wino które dopiero co wypiłem za zdrowie Zuzanny i Dyzi, nie wywołało żadnego skutku, jak gdyby to była czysta woda...
 — Jakto! — krzyknął Hieronim Aubert — ty już odchodzisz!?
 — Tak mój stary kolego, odchodzę...
 — Dopiero cośmy przyszli!...
 — Już dziesięć minut jak tu jesteśmy...
 — A to co znowu? Dajże pokój, zostań jeszcze kwadrans....
 — Przecieżeście obiecali mi zupełną swobodę — Odpowiedziałem.
 — To prawda... Ale przynajmniej wypróżnij twój kieliszek... to będzie ostatni, a potem powiemy: bądź zdrów, albo raczej do widzenia.
 Hieronim mówiąc ciągle, podał mi kieliszek po same brzegi napełniony.
 Nie wiem co za śmieszne uczucie wstrzymało mi na ustach odpowiedź odporną. Wziąłem kieliszek z pewnego rodzaju wstrętem instynktownym i wypróżniłem go jednym tchem.
 Kropla wody, to rzecz mała, a jednakże nie potrzeba więcej aby przepełnić pełną czarę. Ten ostatni łyk wina sprawił niewysłowiony straszny skutek, który dobrze znałem i za cenę życia powinienem go był unikać...