Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/96

 Po śpiesznem wymienieniu tych przedwstępnych frazesów, cieśla zdziwiony i zaintrygowany nad wyraz, usunął się dla przepuszczenia gościa i wskazując ręką jedyne krzesło jakie się w izbie znajdowało, dodał:
 — Bądź pan łaskaw usiąść...
 — A pan? — spytał nieznajomy.
 — O! ja postoję sobie!...
 — Tego nie zniosę...
 — No to usiądę na łóżku!
 — Niechże i tak będzie!...
 Nieznajomy usiadł, i przez dwie lub trzy sekundy zachował milczenie... Szukał zapewne najodpowiedniejszego sposobu zawiązania rozmowy, a to nie przychodziło mu jakoś łatwo...
 — Panie Landry — rzekł nakoniec — krok jaki w tej chwili robię, dziwi pana, rozumiem to dobrze... Zdziwisz się pan jeszcze więcej zaraz; ale zanim przystąpię do przedmiotu bardzo drażliwego, powinienem dać panu najprzód słowo honoru, że do kroku tego popchnęła mnie żywa i głęboka sympatya jaką mam dla pana...
 — Budzę w panu sympatyę... ja!?... — zawołał Piotr Landry.
 — Współczucie żywe i głębokie... powtarzam panu...
 — Któż pana do mnie przysyła?...
 — Przypuśćmy, jeżeli pan chcesz, że przysyła mnie... Opatrzność... nie zaprzeczysz pan przecież, iż ona opiekuje sie ludźmi...
 — Zapewne, że nie przeczę!... chociaż do dziś dnia i do tej godziny, mało mi dawała dowodów swej nademną opieki...