Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/98

 — Nie mylisz się pan, termin upłynął, i za dwa dni będę już więźniem...
 — Prawo jest stanowcze. Przed niem trzeba ugiąć głowę, a w tych okolicznościach podanie się do łaski byłoby bezużyteczne... nie pozostaje panu jak tylko odważnie cierpieć, a wysokie wpływy zdołają karę ukrucić, bądź pan pewny tego... W tem jednak położeniu smutnem, w jakim pan jesteś w tej chwili, może jest jaki sposób przynieść panu ulgę...
 — Przynieść mi ulgę — jąkał Piotr Landry — i jakąż by... mój Boże?... jaką?...
 — Pan masz córkę?...
 — Tak panie...
 — Mniej więcej czteroletnią, prawda?...
 — Cztery lata i dwa miesiące, panie...
 — Kochasz ją pan?...
 — Czy ją kocham?... oh! więcej niż życie!... tysiąc razy więcej niż życie...
 — Gdzie jest ta droga mała istota?...
 — Tutaj...
 Gość wziął świecę, która słabem swem światłem rozproszyć nie była w stanie ciemności izdebki, przybliżył się do kołyski i nachylił nad śpiącą Dyonizą.
 — Co za śliczne dziecko!... — rzekł po chwili.
 Promień dumy ojcowskiej rozjaśnił czoło Piotra Landry, który odpowiedział:
 — Podobna jest do matki... Jej matka była piękna jak anioł...
 — Ale jakaż ona wątła!.... — mówił nieznajomy — i jak blada jest jej śliczna buzia!.... Te sine podkrążenia