Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 1.djvu/100

 — To nadaremne. Cyfra, oznaczona przezemnie, wyłaje się panu za wielką. Zatem odchodzę. Nie nawykłem się targować.
 — Pozostać proszę.
 — Zgadzasz się pan więc?
 — Zgadzam. Kiedyż mi pan dostarczysz to pokwitowanie?
 — Skoro pieniądze mi wyliczonemi zostaną. Masz pan u siebie tę sumę?
 — Mam.
 — Proszę więc o nią. Kwit mam w kieszeni.
 W parę minut później nastąpiła wymiana drogocennego dwodu za dwadzieścia biletów bankowych.
 — Zważ pan i na to, rzekł Robert, wsuwając pieniężną paczkę do kieszeni, że nie krępuję pana tajemnicą. Odpowiedzialni oba zarówno jesteśmy i pewni siebie, co rzadko się zdarza!
 We dwa dni potem w chwili oddawania papierów adwokatowi, broniącemu sprawy, pan Duval spostrzegł z przerażeniem brak owego tak ważnego dokumentu. Zaginąć on nie mógł, a zatem został skradzionym. Przez kogo jednak...
 Po najstaranniejszem a bezskutecznem poszukiwaniu, notarjusz mając wszystkich w podejrzeniu, wydalił swój cały personel, pozostawiwszy tylko jednego, od dawna już pracującego u siebie pomocnika.
 Zadowolony z rozwiązania, jakiego pragnął, Robert wyjechał do Paryża; przewidując wszelako, iż może tam zostać śledzonym, porzucił swe dawne prawdziwe