Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 1.djvu/12

 — Jak zwykle.
 — To się znaczy w noc późną... nad ranem... Powracasz zwykle, gdy świtać zaczyna. Następnie śpisz przez dzień cały do wieczora, aby za przebudzeniem opuścić mnie znowu. Zaledwie czas mamy do wymienienia z sobą słów kilku. I otóż, przez większą połowę życia jestem samą, samą... i tu... w takiem miejscu!.. powtórzyła z pomimowolnym wstrętem spoglądając w około siebie.
 — Mieszkanie, to nie jest pięknem, przyznaję! odparł mężczyzna. Wkrótce je zmienimy, przyrzekam ci to, i to prędzej, aniżeli się może spodziewasz. Zresztą, dom jest spokojny, nie zagraża ci tu żadne niebezpieczeństwo.
 — Dla ciebie i z tobą, przyjęłabym to smutne schronienienie, odpowiedziała łagodnie, przyjęłabym wszystko!... dowiodłam tego. Ależ pozostawiona w samotności, och! wiecznie sama... to nazbyt okropne, chciej wierzyć. Różne smutne myśli nasuwają mi się wtedy. Powiedz mi, czem się zajmujesz? dodała, co zatrzymuje cię tak zdała odemnie?
 — Walczę o lepszą przyszłość dla nas obojga. Staram się o zmianę pozycji.
 — Jak to... przez całą noc... do rana?
 — Noc nieprzerywa zajęć finansowego świata w Paryżu.
 Młoda kobieta potrząsnąwszy głową z niedowierzaniem powstała.