Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 1.djvu/127

ostatniej woli swej ciotki... Odjedziesz dziś wieczorem.
 — Dobrze, mój ojcze, odpowiedziała.
 — Twa nieobecność nie potrwa długo zapewne, mówił dalej pan d’Auberive; pisze biedna ma siostra iż dni jej są policzone. Wystarczy ci więc zabranie nieco bielizny i ubrania. Ileż czasu potrzebowałabyś na przygotowanie do podróży.
 — Godzina będzie dostateczną.
 — Urszula towarzyszyć ci będzie. Chciąłbym, aby Józef również pojechał wraz z tobą, wszak jest on mi tu potrzebym, niemogę się obejść bez niego. Powiadom Urszulę, ażeby się przygotowała do wyjazdu.
 — Dobrze, mój ojcze.
 — Rozkaz jednocześnie Józefowi, ażeby prosił o przyjście do mnie Roberta. Potrzebuję z nim się porozumieć względem niektórych szczegółów tego wyjazdu. Żyjąc przez lat tyle w zupełnem od świata odłączeniu, nic nie wiem, co się dzieje na zewnątrz, a skutkiem mego kalectwa, w niczem dopomódz ci nie jestem w stanie.
 — Poślę natychmiast Józefa, odpowiedziała córka pana d’Auberive, i wyszła z pokoju.
 W kilka minut później ukazał się Loc-Earn.
 — Czy wiesz, co nastąpiło? zawołał starzec, podając mu rękę.
 Robert przecząco potrząsnął głową.
 — Moja córka odjeżdża..
 — Jakto? zapytał sekretarz z gestem zdumienia.
 — Otrzymaliśmy bardzo smutną wiadomość... Moja siostra, hrabina de Nancrey, jest umierającą. Pragnie