Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 1.djvu/22

nego przysionka, wyłożonego wykwintnem obiciem i zadzwonił.
 Z za uniesionej portjery wychylił się kamerdyner całkiem czarno ubrany, spoglądając pytająco na swego kolegę.
 — Panie Józefie, rzekł, czyniąc znaczący gest ramionami, chciej rozmówić się z panią.
 Pan Józef, rzuciwszy okiem badawczem na ubiór Klotyldy, zrozumiał znak dany przez towarzysza.
 — Nie wiem, czyli pan markiz jest w domu, odpowiedział.
 — Proszę pójść przekonać się o tem.
 — Może pani hrabina raczy mi dać swą wizytową kartę?
 — Nie mam karty, wystarczy wymienienie mego nazwiska.
 — Nie ma wizytowego biletu i widocznie więc to jest jakaś intrygantka, zakonkludował kamerdyner i wskazawszy przybyłej fotel, wyszedł z przysionka.
 Lokaj odszedł zarówno do odźwiernego.
 Młoda kobieta, złamana znużeniem, padła raczej niźli usiadła na wskazane sobie krzesło, i z głową pochyloną, silnie bijącem sercem, oczekiwała.
 Ukazał się nareszcie pan Józef, z szyderczym, pełnym zuchwalstwa uśmiechem.
 — I cóż? zapytała z niepokojem.
 — Ha! cóż! powtórzył kamerdyner, pan markiz de Maucombe nie ma honoru znać żadnej pani hrabiny de Randal.
 — Jakto... on to powiedział? wyszepnęła Klotylda