Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 1.djvu/27

oddawna, pragnąc przytrzymać. Umarł... szkoda, w tak młodym wieku.
 Od chwili rozwiązania tego strasznego dramatu, spełnionego w ciągu kilku minut, Klotylda oniemiała z przerażenia i trwogi, zdawała się nic nie słyszeć, nie rozumieć, nie widzieć. Ostatnie słowa agenta rozbudziły w niej poznanie rzeczywistości.
 — Umarł, powtarzała bezwiednie, podobna do uśpionej we śnie magnetycznym. Umarł... ale kto umarł?
 I przesunęła obiema rękami po czole, odegnać pragnąc obłąkanie, rozsypując swe bujne blond włosy, które okryły jej ramiona, jak gdyby płaszczem złocistym. Po chwili zerwała się z posłania i padłszy na kolana obok trupa, podniosła mu głowę:
 — Tak, prawda, on umarł! Gontran umarł!... szeptała. Boże... mój Boże, w czem on przewinił, ażeby tak umrzeć?
 A ucałowawszy czoło tego, przez którego tyle cierpiała wybuchnęła łkaniem.
 — Kto jest ta kobieta? pytał komisarz.
 — Żona zabitego, rzekł Vignot.
 — Pani jesteś hrabiną de Randal? pytał łagodnie pierwszy, zwracając się ku Klotyldzie.
 — Tak, odpowiedziała przygasłym głosem.
 — Córką markiza de Maucombe?
 — Tak, panie.
 — Sami hrabiowie i markizy, wyszepnął Vignot. Do czarta! miałem lokatorów z wielkiego świata!
 — Chciej pani wierzyć, zaczął komisarz, zwracając się ku nieszczęśliwej, że gotów jestem uczynić wszystko