Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 1.djvu/51

do jej rozporządzenia. Pokażę go panu, a jestem pewną, że ci się podoba.
 Pokój pani Angot był tak umeblowanym jak jej salon, lecz w braku czegoś lepszego i na tem poprzestać było można.
 — Jakże pan znajduje ten gabinet? zapytała.
 — Przyjąłbym go w ostatnim razie. Warunki pani?
 — Życzysz pan zapłacić jednorazowo?
 — Wszystko mi jedno, jeżeli to jest dla pani wygodnem.
 — A zatem... pięćset franków.
 — Przystaję.
 Pani Angot zacisnęła usta w milczeniu.
 — Czemuż, pomyślała, nie zażądałam dwa razy tyle, zapłaciłby mi niezawodnie. A zwróciwszy się ku przybyłemu:
 — Kiedyż pan przyprowadzisz mi tę osobę? zapytała.
 — Prawdopodobnie jutro wieczorem, pomiędzy szóstą a ósmą.
 — Wszystko będzie gotowem na jej przyjęcie.
 — Rzecz jasna, odrzekł przybyły, iż w jakichkolwiekbądź okolicznościach, gdyby traf dozwolił pani spotkać pomienioną osobę lub mnie samego, zostaniemy na zawsze nieznanemi dla pani.
 — Ma się rozumieć । Skoro która z klientek mój dom opuści, nie znam jej wcale. Jest to niewzruszoną zasadą mego postępowania.
 — Ułożone więc. Do jutra, pani.
 — Przepraszam, jedno słowo.
 Nieznajomy zatrzymał się w progu.