Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 1.djvu/74

Nie nigdy! Pozwolę ci iść naprzód, dalej wesprę cię nawet mojem ramieniem, gdyby tego była potrzeba, potrzebuję mieć jednak jakieś zapewnienie z twej strony.
 — Nie ufasz mi zatem?
 — Zostawmy te głupstwa!
 — A gdybym ci przyrzekł?
 — Ha! ha! ha! obietnice, przyrzeczenia, wróble na dachu, mój bracie, zaśmiał się Sariol.
 — Czegóż więc żądasz nareszcie
 Małego aktu, nakreślonego pięknem twem pismem, mniej więcej tej treści:
 „Jestem dłużny mojemu przyjacielowi Sariolowi, za oddane sobie przezeń wiadome usługi, okrągłą sumę trzysta tysięcy franków, jaką zobowiązuję się wypłacie mu nieodwołalnie nazajutrz po zawarciu przezemnie małżeństwa z panną Henryką d’Auberive.“
 Robert wzruszył ramionami.
 — Podobny akt, wyrzekł, nieposiadałby żadnej wartości.
 — W obec handlowego trybunału, to prawda, odparł Sariol. We wszelkim jednak innym wypadku, nie zaprotestujesz go, jestem pewny, i zapłacisz mi co do grosza.
 — Tak sądzisz?
 — Jestem tego pewnym, ponieważ ów akt będzie podpisanym wszystkiemi twojemi imionami i nazwiskami, tak prawdziwemi jak i przybranemu Rozumiesz mnie hrabio Robercie de Loc-Earn? Rozumiesz Robercie Saulnier?...
 Robert zbladł jak ściana, zacisnął usta, ponury blask,