Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/109

XVII.

 — Począłeś o bawiaćsię, nieprawdaż, pytał Croix-Dieu.
 — Tak, odrzekł San-Rémo, jakaś nieokreślona trwoga mną zawładnęła. Po chwili milczenia pan F. uścisnął powtórnie mą ręką mówiąc:
 — Odwagi młodzieńcze, odwagi!
 — Co się stało? zawołałem.
 — Ha! drogi mój kliencie, zmuszony ci jestem powiedzieć, iż nic dla ciebie nie otrzymałem.
 Był to cios straszny. Zachwiałem się i czułem, żem pobladł.
 — Odwagi! powtórzył notarjusz, nie dopuszczajmy rozpaczy. Być może, przyczyną pomienionej zwłoki w przesyłce jest tylko opóźnienie.
 — Tak pan sądzisz? odparłem żywo, chwytając się tej ostatniej nitki nadziei.
 — Nic nie wiem, wyrzekł, bo i zkądże mógłbym coś wiedzieć? Przypuszczam tylko jakieś chwilowe roztargnienie.
 — Nic pan więc dla mnie nie posiadasz w swej kasie, z czego mógłbyś mi coś udzielić jako zaliczkę?
 — Nie, ponieważ od dwóch lat pieniądze przybywały co dwanaście miesięcy.
 — A w ostatnich czasach?
 — Na dwa, lub trzy dni przed każdym pierwszym dniem miesiąca, a niekiedy w wigilię dnia tego. Spodziewałem się, iż może nadejdą dziś rano. Kto wie czy nie nadeszlą ich w dniu jutrzejszym?
 Potrząsnąłem głową.
 — Nie liczę na to, wyjąknąłem zmieszany. Lecz w