Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/134

aby nie potrącić którego z tych panów.
 — Jakto? powiadasz.
 — No, jest ich tam czterech, którzy tyle przy kartach wypili szampana i Chartreus’a, że na nogach się utrzymać nie mogli. Śpią rozrzuceni po kątach salonu.
 — Oktawiusz jest także?
 — Ma się rozumieć. Biedny chłopiec! Doprawdy, panie baronie, żal mi go bardzo!
 — Masz dobre serce.
 — Och! on nie doczeka urządzenia nowego cmentarza na Mèry-sur-Oise! Pojedzie pociągiem kurierskim, całą siłą pary, sam nie spostrzegłszy się nawet. Radzę mej pani aby zawczasu grób zamówiła dla niego. Mam słuszność, nieprawdaż?
 — Źle mówisz! Ja czuwam nad nim. Oktawiusz jest moim protegowanym.
 — Przyznam, panie baronie, że to djabelna jakaś protekcja! Zresztą jego to tylko dotyczę i pana. Pamiętaj pan jednak zawczasu zamówić remizę u przedsiębiorcy pogrzebowego.
 Croix-Dieu usiłował się uśmiechnąć z owego ponurego żartu, nie zdołał jednak tego uczynić i przygryzł tylko usta.
 Pokojówka otworzyła drzwi do salonu, przez który przejść było trzeba, chcąc dostać się do buduaru.
 Uderzony dziwnym i zarazem smutnym widokiem, baron zatrzymał się w progu.
 Ów salon był to obszerny pokój kwadratowy, bogato, ale bez gustu umeblowany. Na ścianach, obciągniętych jedwabną ponsową materją, wisiały obrazy śre-