Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/138

 — Dla czego kazałeś mnie obudzić? Czyż się gdzie pali?...
 — Tak, goreją serca, przez które przeszłaś, zostawiając w okół nieugaszone płomienie, odpowiedział Croix-Dieu z uśmiechem, całując rękę młodej kobiety.
 Regina wzruszyła ramionami.
 — Tylko bez madrygałów, wyrzekła pogardliwie. Chcesz może oświadczyć się, prosić o mą rękę?
 — Niech mnie Bóg uchowa!
 — Czego więc żądasz? Pisałeś do mnie wczoraj względem Oktawiusza. Nie nierozumiem tego twojego listu.
 — A jednak był jasnym. Pisałem, że trzeba pilnować tego chłopca, być dlań uprzejmą i niedręczyć go o pieniądze.
 — Jesteś wybornym! Ja nie chcę brać z mego kapitału na wydatki domowe, które są bardzo znacznemi.
 — Kwestja pieniężna regulować się odtąd będzie pomiędzy mną i tobą.
 — Zgoda! Wszak wiesz, baronie, wołałabym się go pozbyć.
 — Kogo, Oktawiusza?
 — Naturalnie.
 — Dla czego?
 — Nudzi mnie ten głupiec. Wciąż gada mi o sześciu miljonach nieboszczyka „swego papy“ uskarża się na „mamę“ To nieznośne! Nie mam chwili swobodnej, noc i dzień u mnie przesiaduje. Pozbyć się go nie można.
 — Cierpliwości, moja kochana. Pomyśl, że Oktawiusz,