Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/151

Mam prawo to wiedzieć!
 — Chcesz pani? powtórzył Jerzy.
 — Tak jest, chcę wiedzieć.
 — Pomnij jednak pani, gdy będę mówił, że mówię, będąc posłusznym twemu wezwaniu.
 — Będę pamiętała, przyrzekam!
 — I nie będziesz gniewać się na mnie?
 — Czyż wyglądam na gniewliwą kobietę? pytała Fanny z uśmiechem.
 — I przebaczysz mi?
 — Z całego serca. Przebaczyłam już nawet, ponieważ wydaje mi się niepodobieństwem ażebyś pan chciał mnie obrazić.
 — I pozwolisz mi odejść jak to teraz chciałem uczynić, nie wypędzając mnie jednak?
 — Pozostawię panu wszelką swobodę w tym względzie. Odprowadzę cię do drzwi a na progu podam ci rękę!
 — Ha! zawołał z uniesieniem młodzieniec, niech się więc spełni twa wola. Posłuchaj więc o czem powinienem był zamilczeć, mimo próśb twoich i twoich rozkazów. Kocham cię szalenie!
 — Pan mnie kochasz? powtórzyła Fanny z oznaką tajonego wzruszenia.
 — Uwielbiani cię i jestem zazdrosnym!
 — Zazdrosny! powtórzyła, obrzucając go pełnem tkliwości spojrzeniem.
 — Tak, zazdrosnym! powtórzył Jerzy. Zazdrosnym o twoją przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Uciekam, ażeby zapomnieć o tobie i niechcę cię widzieć już nigdy aby nie jątrzyć mej rany! Tu duszę się, cierpię,