Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/153

pogardę? Nie! nie! stokroć razy lepiej że powiedziałeś.
 — Nie wiedziałem o niczem. Mógłżem odgadnąć?
 Fanny uspokoiła się nagle.
 — To prawda, odrzekła z melancholijnym uśmiechem. Nie mogłeś zgadnąć że Fanny Lambert była księżną Aleosco, jeśli nie dla świata to w obec Boga. Widziałeś we mnie wykolejoną awanturnicę, kobietę wolnych obyczajów, jaka wygrała wielki los na loterji hazardu! Jeden tylko człowiek zna moją tajemnicę.
 — Baron de Croix-Dieu, nie prawda? przerwał Jerzy.
 — Tak, baron de Croix-Dieu, który mnie nie zdradził, jestem tego pewną.
 — Powtarzał mi, że nie zna kobiety godniejszej szacunku nad ciebie.
 — I nie chciałeś mu wierzyć?
 Jerzy w milczeniu opuścił głowę.
 — Więcej niż on, wiem, ile godną jesteś uwielbienia, wyszepnął z cicha.
 — A co do szacunku, mówiła dalej Fanny, pomyślałeś sobie, że baron jest starym szaleńcem! Ach! biedne my kobiety. Oto jak nas sądzą! Nie znając, pogardzają nami. Ha! rzecz to tak łatwa, pogarda.
 — Jeszcze raz błagam, przebacz mi, mówił Jerzy, przebacz!
 — Uczyniłam to już, odpowiedziała Fanny. Gorycz jedynie we mnie pozostała. Żałuję mego uniesienia. A teraz kochany panie, dodała, skoro otrzymałeś nie tylko przebaczenie, ale i objaśnionym zostałeś, teraz gdy wiemy, co myśleć o sobie nawzajem, nie zatrzymuję go dłużej. Przyrzekłam ci uściśnienie ręki, podaję