Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/158

wiła syrena, podając białą drobną rączką napój woniejący. Tréjan wziął filiżankę, lecz jednocześnie! rękę Fanny.
 — Co pan czynisz? zapytała żywo.
 — Podziwiam.
 — Tę porcelanę, nieprawdaż? Masz pan słuszność. Mówią, że ów serwis był niegdyś własnością pani Dubarry, dla której Ludwik XV kazał go Sévres wykonać. Jest to arcydzieło malowidła.
 — Ach! zawołał Jerzy; pani Dubarry, Ludwik XV, Sevres, co mnie to wszystko obchodzi.
 — Jak możesz tak bluźnić, profanie? Nie lubisz więc porcelany?
 — Przeciwnie, szalenie ją lubię. Skoro panią jednak widzę przed sobą, ciebie tylko uwielbiam.
 — Znowu te zwroty? Pamiętać proszę, że to zakazane!
 — Nie rozkochany to mówi, ale artysta, rzekł Jerzy.
 — Tak artyście, jak i rozkochanemu zabraniam mówić o sobie!
 — Nie podobna mi być posłusznym w tym razie.
 — Jeśli niepodobna, dobranoc! Wracaj pan do siebie. Mamże zadzwonić, ażeby pana odprowadzono?
 — Wstrzymaj się pani, znalazłem pośrednią radę.
 — Słucham jej.
 — Niepodobieństwo to zniknąć może, ale pod pewnym warunkiem.
 — Pod jakim?
 — Że pani zadość uszynisz mej prośbie.
 — To się znaczy?
 — Że mnie obdarzysz tem zaufaniem, jakiem obdarzyć raczyłaś pana de Croix-Dieu. Nie znam szczegółów,