Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/192

ciu latach stałej wierności kapitał od wspomnionej renty stałby się wyłączną moją własnością.
 — Zatem rzecz ułożona, zgadzamy się oboje?
 — Przeciwnie, odpowiedziałam. Wszak miałam zaszczyt oznajmić panu, iż nie jestem przedmiotem do sprzedania!
 Wybuchnął gniewem.
 Zrozumiałam że chwila stanowcza się zbliża.
 Zerwawszy się z krzesła, zaczął szybko chodzić po pokoju, a potem stanąwszy przedemną:
 — Odmawiasz więc? zapytał przytłumionym głosem.
 — Tak!
 — A jednak musisz być moją ponieważ cię kocham, odparł z zaciętością. Zapominasz, że się znajdujesz w mym domu. Zapominasz, żem ja tu wyłącznym panem wszystkiego!
 — Tak, jesteś panem swych koni, swych psów i służby, ale nie moim! Nigdy się nie jest panem kobiety która odtrąca od siebie. Człowiek, który używa siły przeciw kobiecie, jest podłym hultajem! zawołałam.
 — Nie! jest on tylko człowiekiem który kocha, kocha do szału, a widzi się być odtrąconym. Dotrzymam co ci przyrzekłem, lecz moją być musisz!
 Tu szybko zbliżywszy się ku mnie, chciał mnie pochwycić w ramiona.
 Zerwałam się jednym skokiem i przebiegając pokój, jak strzała, schroniłam się do salonu, przewracając meble stojące na drodze, aby z nich utworzyć zaporę dla ścigającego mnie prześladowcy. Przez kilka minut jakie zdawały mi się być jak wiek długiemi, graliśmy