Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/210

 Obszerna garderoba, przyległa do tegoż pokoju, przedstawiała przeciwnie widok jak gdyby toaletowego gabinetu jakiej podstarzałej zalotnicy. W owym pokoju, jak gdyby w aktorskiej garderobie, znajdowały się ustawione rzędami w porządku flaszki, słoiki, pudełka, pomady, perfumy, farby i pudry, mające służyć do zwalczenia spustoszeń, jakie czas we wdziękach poczynił.
 Croix-Dieu, nie jeżdżąc nigdy we „dwójkę“ miał pomimo tego trzy konie w stajni i w remizie trzy powozy.
 Rzadko kiedy obiadował u siebie, lecz śniadanie jadał codziennie, mając ku temu wykwalifikowaną kucharkę. Służba jego składała się ze stangreta anglika James’a, lokaja i parobka.
 Zegar wydzwonił jedenastą godzinę. Lokaj otworzył drzwi salonu, oznajmując:
 — Pan Jerzy Tréjan.
 — Witaj kochany przyjacielu! zawołał baron, zbliżając się z wyciągniętą ręką ku artyście. Lecz, dodał, spojrzawszy na niego, co znaczy ta zmiana? Wyglądasz jak gość z tamtego świata. Czy jesteś chorym?
 — Nie! odrzekł Jerzy.
 — Spotkało cię coś nadzwyczajnego?
 — Tak, w rzeczy samej.
 — Szczęście, czy nieszczęście?
 — Sam nie wiem.
 — Jeżeli to tajemnica, nie nalegam o jej wyjawienie.
 — Tajemnica? powtórzył Tréjan, nie mogę, nie powinienem jej mieć przed tobą. Widzisz mnie upojonego radością, a zarazem zrozpaczonego bez granic!
 — Chodzi więc o Fanny Lambert? Widziałeś ją?