Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/211

 — Spędziłem u niej cały wieczór przedwczoraj. A! jest to anioł!
 — Doprawdy?
 — Ale ów anioł jest zaślubionym niestety!
 — Wiedziałem o tem.
 — A ukrywałeś przedemną?
 — Musiałem milczeć, przyrzekłem.
 — Pojmuję. Fanny mi opowiedziała całe swe życie.
 — Życie bez skazy, życie najczystsze, nieprawdaż?
 — Tak, zupełnie jak mi przedstawiłeś. Spostrzegłszy w jej buduarze portret księcia, a niewiedząc z jakich powodów on się tam znajduje, uniesiony zazdrością, wyjść chciąłem. Fanny mnie zatrzymała. Natenczas pomimowolnie wyznanie miłości wybiegło z ust moich.
 — Ach! do czarta! tego się właśnie obawiałem! Źle przyjęto owo wyznanie, jestem pewny!
 — Przeciwnie. Fanny kocha mnie tyle, ile ja ją kocham.
 — Powiedziała ci to? zawołał baron z doskonale udanem zdumieniem. Skoro tak, jesteś najszczęśliwszym z ludzi.
 — Nie, mów raczej najnieszczęśliwszym!
 — Dla czego?
 — Ponieważ Fanny mi wyznała, że uważa naszą miłość jako nieszczęście dla nas obojga, że nigdy moją nie będzie, że nie chce widzieć mnie więcej i że ucieknie na krańce świata, gdyby tego było trzeba.
 — Ha! uprzedziłem cię o tem.
 — Wreszcie, wzruszona memi prośbami, postanowiła rozważyć to wszystko i pozwoliła mi być u siebie nazajutrz.