Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/22

— Jakto, odmawiasz przyjęcia tysiąca franków?
 — Odmawiam.
 — Czy podobna? zawołał Vibert z osłupieniem. Dla czego przyjąć ich nie chcesz?
 — Dlatego, że portret nie jest do sprzedania.
 — Ba! wszystko jest do sprzedania, za pieniądze na tym naszym świecie.
 — Widzisz pan, że nie, ponieważ pragniesz tego portretu, a ja go zatrzymuję dla siebie.
 — Ha! ha! grasz ze mną komedję, mój dobry, zaśmiał się Vibert, dlatego, ażebym podniósł cenę. Znamy się na tem. Przyznaję więc, kupić go pragnę, popełniam szaleństwo i ofiaruję ci za niego tysiąc dwieście franków. No, teraz mi odstąpisz to płótno, nieprawdaż?
 — Nie!
 — Dam tysiąc pięćset.
 — Nie!
 — Dwa tysiące franków!
 — Ani nawet za dziesięć tysięcy, zawołał Jerzy, za żadną cenę, słyszysz mnie pan, ów obraz nie wyjdzie z mojej pracowni. Nie upieraj się więc w podwyższaniu ceny, co jest nader dla mnie pochlebnem, przyznaję, ale nie doprowadzi do żadnych rezultatów, ponieważ, nie zostanie przeżeranie przyjętym.
 Vibert zamknął spokojnie pugilares, schował go do kieszeni i zapiął swój paltot.
 — Otóż poczynam rozumieć, wyrzekł po chwili. Sprawa serca, namiętność niepokonana, portret jakiejś kochanki. A! głupstwo, głupstwo, szaleństwo! Nie badam cię, drogi artysto, jestem dyskretnym, nie mam